शुक्रवार, २७ डिसेंबर, २०१३

असचं लिहिता लिहिता ..


हराम खोर , नाव काय तुझं ? बोल रे रताळ्या..बोल ?
ट्रेन मधून येता येता आज हे असे काही शब्द कानी पडले.
अन नजर त्या आवाजाच्या दिशेने त्या व्यक्तीचा शोध घेऊ लागली.
साधारण साठी च्या आसपास असणारे ते गृहस्थ , आपल्या इवल्याश्या गोड नातवाला , 'दरवाज्यात उभ्या असलेल्या एका ओळखीच्या व्यक्ती कडे देऊन , मोठ्याने त्याच नाव चार चौघात विचारात होते.
 ते हि हरामखोर अस पद लावून ?
 बोल रे रताळ्या..बोल ? कुठे चाललो आपण ? बोल परेल ला ? बोल ?
घाटकोपर दम्यान आपल्या नातवा सोबत ट्रेन मध्ये चढलेले ते आजी आजोबा ..त्याच ते चार चौघातल संभाषण दादर येऊ तोपर्यंत मी ऐकत होतो. ऐकण भागच होत म्हणा कान बंद तरी कसे करणार ..
ह्याचे आई बाबा खूप standard आहेत बर ..पण बापूस हरामखोर, आणि आईस पण तशीच . , अगदी मोठ्या आवजात ते गृहस्थ इतरना सांगत .
एका कोपरयात उभी असलेली ती आजी त्याचं बोलणं मात्र निमुटपणे ऐकत . एकवार त्यांच्या नजरेला नजर देत अन पुन्हा इकडे तिकडे पाहत ...अन स्वतःच्या कुठल्याश्या विचाराशी मग्न होतं.
सुरवातीला वाटलं कस सहन करत आल्या असतील ह्या बाई म्हणजे त्या आजी आपल्या नवऱ्याला. इतके दिवस इतकं वर्ष ... चार चौघात नको ते शब्द वापरून ...अगदी मोठ्याने खंबीरपणे बोलणं ...ते हि आपल्या बायको सोबत असताना . ...
क्षणभर डोळे भरून आले ..कुणास ठाऊक , काही एक ओळख नसताना ..फक्त चेहरा अन ते संवाद पाहून डोळे भरून आले. विचारत गढून गेलो काही क्षण ....पण नंतर जाणवलं.
त्यांच्या त्या नको त्या शब्दा मागे प्रेमाचा ओलावा हि होता . वर वर कठोर स्वभावाची दिसणारी माणसे हि आतून काही वेळा फणसाच्या गरया सारखी अगदी मऊ अन गोड असतात ...खरचं..!
ते इथे जाणवलं ..!
असचं लिहिता लिहिता ..
संकेत य पाटेकर
२७.१२.२०१३

मंगळवार, ३ डिसेंबर, २०१३

पहिलं प्रेम - कळून हि न कळलेलं


बाळपनितले खेळकर स्वप्न रंगवून आपण कधी तरुणपणाच्या उंबरठ्यावर येऊन पोहचतो ते कळत हि नाही .पण एकदा का हा उंबरठा ओलांडला कि नव नवीन आव्हानांच ,नव्या जबाबदारयाचं ,मनी वसलेल्या स्वप्नांनाच भार आपल्यावर येऊन ठेपत आणि ते भार आपलं मन हि तितक्याच जिद्दीन उचलून घेत .
अशातच नव नवीन नात्याची गुंफण मनाभोवती जुंपली जाते.
कुठल्याश्या एका क्षणी प्रेमाची गुलाबी झळ मनाला अलगद स्पर्शून जाते .
पहिल्या भेटीची पहिल्या अनामिक ओढीची ती वेळ अगदी समीप येते.
 स्वप्नातली स्वप्न सुंदरी , प्रत्यक्षात सामोरी उभी राहते. अन नजरेतली लपाछुपीच्या खेळास प्रारंभ होऊ लागतो , हास्याची गोड कुपी हळूच उमलू लागते.
प्रेमाचा सुगंधित वारा हृदयातील स्पंदना सोबत हळूच झुलू लागतो . अन प्रेमाचा ज्वर अंगभर जडू लागतो .
आयुष्यात एकदा तरी आपण कुणाच्या तरी प्रेमात पडतोच .
तेंव्हा मन गाऊ लागतं , नाचू बागडू लागत , पंख नसताना हि दिशा दिशा तिच्या शोधार्थ घिरट्या घेऊ लागतं . स्वस्थता हि कुठे नसतेच तशी मनाला...
विचार हि तिचेच , भास ते हि तिचेच. स्वप्नात ती मनात ती सर्वत्र तीच अन तीच ...
प्रेम हे अस असतं  वेड पीस ...
स्वतःच अस्तित्व हि विसरायला लावणारं स्वर्गाहून  सुंदर...
 पण ते मिळाल तर अन्यथा स्वतःच्या अस्तित्वाची पुन्हा पुन्हा जाणीव करून देणार , जीवनाची व्याख्या अनुभवाने आपल्या मनाशी ठसवून सांगणार अस हे प्रेम ....
काही वर्षापूर्वी असच एका प्रवासात तिची नि माझी भेट घडली .
अन पाह्ताच क्षणी प्रेमातं पडणं म्हणजे नक्की काय असत ते प्रत्यक्ष अनुभवलं .
 तीच गोड स्मित हास्य , तिचे मधाळ शब्द , तीच हसर साजेर रूप मनावर जादू करून गेल .
 एक अनामिक ओढ लागली मनास , क्षण क्षण तिच्या आठवणीत गुंफू लागले. शब्दांनाही कवितेची धार चढू लागली. अन हा हा म्हणता पहिली कविता तिच्यावर रचली गेली.
शब्द होते वेडे वाकडेच पण भावना मात्र कागदावर हळूच उमटून गेल्या .
पुढील भाग लवकरच ... :)
 क्रमश :-
संकेत य पाटेकर
०३.१२.२०१३